Als iemand sterft of als je met een ander soort verlies wordt geconfronteerd, heb je vaak het gevoel dat het niet waar kan zijn. “Het moet een vergissing zijn” of “Ik kan het niet geloven” zijn veel voorkomende uitspraken. Keirse geeft aan dat je, om echt te kunnen beginnen met rouwen, je eerst het verlies moet erkennen.
Het ontkennen van de realiteit is een poging om dat wat (op dat moment) te zwaar is om te verdragen, een tijdje op te schorten tot je het (wel) aankunt. Het is dus helemaal niet vreemd om eerst zo’n ‘ontkenningsfase’ te hebben.
Informatie over wat er precies gebeurd is, helpt bij het onder ogen zien van de werkelijkheid. Er veel over praten is dus belangrijk. Hierbij zet je voor jezelf alles goed op een rij. Luister dus ook naar nabestaanden als ze vertellen over hun verlies. Ook al vertellen ze een verhaal misschien wel voor de zoveelste keer.
Het afscheid nemen van de overledene is ook erg belangrijk om de realiteit te kunnen erkennen. Betrek hier kinderen ook bij, zegt Keirse. (Ook) voor hen moet het verlies tastbaar en begrijpelijk zijn. Anders kunnen ze vastlopen in deze eerste rouwtaak. Veel ouderen herinneren zich nog heel goed dat zij werden weggehouden als een naaste was overleden.
Bron: Manu Keirse – Helpen bij verlies en verdriet