Longarts Sander de Hosson komt in zijn werk vaak in aanraking met de (naderende) dood. Hij pleit voor meer openheid over de dood. Ik kwam dit artikel tegen, waarin hij daar over praat.
Enkele opvallende zaken in dit artikel:
– mensen die ernstig ziek zijn, willen duidelijk weten waar ze aan toe zijn. Bijvoorbeeld hoe lang ze nog te leven hebben. Maar als er geen sprake is van een ernstige, levensbedreigende ziekte, wordt er niet over de dood gepraat of nagedacht.
– kinderen worden soms (nog) onwetend gehouden als het gaat om naderend overlijden. Zelfs als dit een van hun ouders betreft. Terwijl onderzoek uitwijst dat het heel onverstandig is om kinderen niet te betrekken in ziekteprocessen van mensen in hun directe omgeving.
– bij mensen die niet meer te genezen zijn en zeker zullen overlijden, wordt door medici toch nog eerst de focus gelegd op behandeling. In plaats van direct duidelijk te maken dat ze zullen gaan overlijden (waarbij uiteraard wel een palliatieve behandeling mogelijk is).